Voordat ik mijn 2 geweldige kids kreeg heb ik 2 keer een miskraam gehad, ik wil dit verhaal gewoon even van me af schrijven, het verwerken houd nl. nooit op, een vooral de vrouwen die dit ook mee maken, of hebben gemaakt de boodschap meegeven nooit je hoofd te laten hangen!
Maart 1998
Ik heb voor vanochtend een afspraak met de huisarts, omdat ik nadat ik met de pil ben gestopt, niet meer ongesteld ben geworden. Ja, we hebben besloten dat we graag kinderen willen! Ik ben dan nog wel jong, 22 jaar, maar Marc, toen mijn vriend, is dan al 31, dus willen we niet te lang wachten en ten slotte heb ik zelf ook al een kinderwens sinds m'n 18e (dan verwacht je dat het gevoel overgaat omdat je nog zo jong bent, maar het ging nooit over!). Aan de mogelijkheid dat ik gelijk zwanger zou kunnen zijn heb ik niet gedacht, omdat je van iedereen hoort dat het meestal wel een paar maanden duurt voordat het 'raak'is en aangezien ik al jaren aan de pil was.... Nadat de arts mij een zwangerschapstest heeft afgenomen, plaatst hij mij terug in de wachtkamer, om tussendoor iemand anders te helpen. Ik blader wat in een roddelblad, ben hardstikke zenuwachtig, wat als het toch....? Het verlossende antwoord komt snel: De test is positief! Ik ben zo verbaasd dat het zo snel.... de dokter informeert mij zorgvuldig over wat mij te wachten staat, verloskundige, kraamhulp regelen enz., maar het gaat allemaal langs me heen, ik ben als in een roes, zo blij! Ik weet dan ook niet hoe snel ik naar huis moet fietsen om het aan mijn wederhelft te vertellen, met een afspraak voor een termijnbepalende echo in mijn jaszak.
"Het is ongeveer 8 weken´hoor ik de echoscopist zeggen, `het hartje klopt goed`. `En het bloedverlies dan? Hoor ik mezelf vragen, een dag nadat ik wist dat ik zwanger was, verloor ik wat bloed, de afspraak voor de echo stond al, ik kon alleen maar hopen dat alles goed was en dat was het, gelukkig! Ik sta weer buiten met een afspraak voor een nieuwe echo voor over 2 weken, de arts zei dat het waarschijnlijk een bloedvaatje was, dat geknapt was, niets om me zorgen over te maken, het zou vanzelf stoppen. Maar dat deed het dus niet.... iedere dag hoopte ik dat het ophield, maar gedurende de 2 weken die volgden, verloor ik steeds een klein beetje bloed, veel meer was er niet te bemerken, geen buikpijn of wat dan ook. Diep in je hart weet je wel dat het voorbij is, maar dat wil je niet toegeven aan jezelf, dat stop je weg, heel diep en houd hoop, geen buikpijn, dus alles gaat goed.
Dan breekt De Gote Dag aan! Ik heb mijn moeder meegevraagd, zij heeft dat nooit meegemaakt, zo´n echo, vroeger hadden ze niet zulke intensieve controles. Had ik het maar nooit gedaan. Toen ik op de bank ging liggen in de controlekamer luisterde de arts eerst met een doptone, het bleef angstvallig stil. Hij zei niet veel, wel dat ie een inwendige echo wilde maken. Daar lag ik, op het beeldscherm was de foetus te zien, bewoog het? Klopte het hartje? Ik durfde bijna niet te kijken... ik hoorde de arts zeggen dat het kindje met 8 weken en 2 dagen was overleden..... dat kon niet! Hij maakte een vergissing! Hij had het vast niet over mij maar..... nee! Een moeilijke tijd brak aan; ik moest wachten tot het ´vruchtje´los zou laten. Maar ik wilde het niet loslaten, het was mijn kindje, wilde het houden! Toen kwam het liedje `afscheid`uit van Volumia! En het was inderdaad tijd om afscheid te nemen, onder de douche heb ik keihard met het liedje mee staan janken, heb afscheid genomen: Ga schat want je moet, k weet je moet..... die nacht heb ik ontzettende buikkrampen gehad, verloor stolsels en uiteindelijk alles. Het was netjes verpakt in een soort coconnetje, spoelde het weg, zo snel mogelijk. Was aan de ene kant wel blij want nu kon ik door, nu kon het verwerken beginnen.
Augustus 1998
Jahoor, de maand nadat ´het´allemaal voorbij was, was het gelijk weer raak! Weer naar de huisarts geweest, de test was weer positief. Hoera! Maar wat een onzekere tijd brak aan! Ik wasbang, doodsbang dat het weer mis zou gaan. Helaas kreeg ik weer een bloeding en de echo hierop wees uit dat het kindje niet verder had mogen ontwikkelen dan 8 weken en 3 dagen. Weer een klap. Ditmaal werd ik gecurreteerd, want weer een maand met een door kindje in m´n buik rondlopen wilde ik niet, kon ik niet. Het was vreselijk! Ik werd in het ziekenhuis opgenomen, werd naar de OK toegereden en terwijl de narcose in het infuus werd gespoten, hoorde ik de arts zeggen: `zet de voetbeugels ermaar vast op Joke!` Het herstel duurde lang, had na de ingreep nog lang last van krampen en was depressief, maar ik wilde door, moest door. Toen kreeg ik onderzoeken, men moest weten of er niks mis was met mij, want in de foetus was niets te vinden geweest. Ze gingen mijn chromosomen nakijken, misschien zat daar een afwijking in. Het was nl vreemd dat de miskramen beide in de 8 week hadden plaatsgevonden. Ik weet het nog heel goed, ik moest ´s ochtends nuchter komen, dan werd er bloed afgenomen, dan kreeg ik een speciaal dieet en werd er ´smiddags weer bloed afgenomen, ter vergelijking. Ik zat daar op die stoel en die meneer pakte de buisjes om het bloed in af te tappen en hij pakte en pakte en pakte.... jeetje hij BLEEF maar buisjes pakken, toen vroeg ik toch maar eens hoeveel hij er eigenlijk moest hebben; vijftien, antwoordde hij, alsof dat doodnormaal was! Mijn God, wat veel! Ik ben toen tijdens het afnemen ook flauwgevallen. Ja, ik moet 's ochtends zowieso eerst een kop koffie, als ik dat niet mag, ben ik dus geen mens. Nou, dat is dus gebleken. Het was wel erg spannend, het gaat er toch om of je wel gezonde kinderenkunt krijgen. De weken dat het duurde voordat de uitslag bekend werd, kropen dan ook voorbij en toen deze dan eindelijk werden verteld, viel er zo'n ontzettende last van me af: Het was allemaal goed, ik was compleet gezond! Hoe het dan kwam, die miskramen? Pure pech! Gewoon ontzettende pech gehad. Ik was in ieder geval blij dat ik weer groen licht kreeg om zwanger te raken, want doordat het steeds misging werd mijn kinderwens alleen maar groter.
Nou ditmaal duurde het een paar maanden voordat het weer raak was, het geschiedde uiteindelijk in feb-maart 1999! Het was weer zover! Ditmaal zelf een test gedaan, in de maanden ervoor had ik er ook al een paar gedaan, die waren dus keer op keer negatief, ik dacht nog `oh God, stel dat ik nu nooit meer zwanger raak!` Verwachtte dus dat ie weer negatief zou zijn, maar er waren duidelijk 2 streepjes te zien! Gelijk naar de gyneacoloog gebeld voor een afspraak. Weer een inwendige echo, Marc en ik hielden elkaars´handen vast, jahoor, daar was t! Maar? Klopte dat wel? Er was amper wat te zien. Jahoor; het bleek pas 6 weken te zijn! Nog geen armpjes of beentjes te bekennen. Bij de echo´s die ik elke keer gezien had, waren er al duidelijk uitsteeksels te zien wat duidden op armen en benen. Nog even afwachten dus en over 4 weken terugkomen. 4 Weken? God, dat is lang! Dat gevoel van machteloosheid, van het afwachten, ze kunnen niks voor je doen. Vooral die 8e week was natuurlijk erg spannend, maar om de een of andere reden, voelde ik gelijk dat het goed zat. Weer Moeders voor Moeders opgebeld, weer meedoen, dat was dus de 2e keer, ze kenden me nu wel. Weer kropen de weken voorbij, maar ik voelde me goed, heel goed zelfs. Weer lag ik op die onderzoekstafel, had me automatisch uitgekleed en de voeten al in de beugels, toen de gyneacoloog binnenkwam en een brede frons op z'n voorhoofd liet zien: "Wat doet u nu, mevrouw? Dat is niet meer nodig hoor, als t goed is, kan ik het nu wel met een uitwendige echo af!" Tja, wist ik veel! Lachend kleedde ik me weer aan, dacht alleen maar: "God laat het nu goed zijn, alsjeblieft!"m'n hart bonkte in m'n keel. En het was goed, op het scherm was keurig een kindje ontwikkeld tot bijna 11 weken te zien, het hartje klopte keurig en de placenta ontwikkelde zich zelfs al! Dolgelukkig schudde ik de hand van de gyn. die me vertelde dat hij me doorstuurde naar een verloskundige. Ik weet nog heel goed wat hij zei toen hij de deur voor ons opende om ons uit te laten: "Ga nu, en laat ik je hier noooit meer zien!" Hahaha.
Die belofte ben ik dus nagekomen want november 1999 is onze kerngezonde zoon Milan geboren en nu is Andora, ons 2 kindje alweer 5 maanden. De zwangerschap na Milan is gelijk goedgegaan. Het gekke is, dat ik altijd ergens heb geweten dat een zwangerschap voor mij niet zo vanzelfsprekend zou zijn. Net als dat ik voelde, dat toen ik zwanger was van Milan, dat het goed zat, eveneens als toen ik zwanger was van Andora, gek he? Dat een voorgevoel daarover meestal wel uitkomt. Het is blijkbaar toch je instinct wat tegen je praat. Elke dag besef ik dat ik gezegend ben met 2 gezonde kinderen, geniet elke dag intens van ze, ookal is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik ben een volhouder, een doorzetter, dat heb ik nu wel bewezen, ik had een wens en daar ging ik voor, ook toen het allemaal niet ging zoals ik me had voorgesteld. Daarom ben ik best een beetje trots op mezelf, trots, dat ik niet opgegeven heb en kan nu des te trotser zijn op mijn winnaartjes; mijn kinderen!
Suzanne.