Hoe de eerste weken thuis zijn verlopen met de meiden
Nadat de meiden 2,5 week in het ziekenhuis lagen mochten ze dan eindelijk naar huis. Ze wogen toen rondom de 2250 gram.
Een vriendin ging met me mee om de kinderen op te halen want mijn vriend was net weer aan het werk.
Toen zij weer bij mij de deur uit ging zat ik daar; nu sta ik er dan alleen voor, niemand die me nog zegt wat ik moet doen, niemand die me bijstuurd ect ect. Ik had er bewust voor gekozen om geen coufeuse nazorg te krijgen. Even een akelig gevoel, maar ook een opluchting!
Ze kregen om de 3 uur voeding, maar deden er wel ieder 45min tot een uur per fles, dus ik had maar 1,5 uur tot 2 uur tussen de voedingen om te slapen, de kinderen in bad te doen, de hond te verzorgen, boodschappen te doen en het huishouden ect ect...dat werkte dus niet.
Gelukkig dronken ze na een week al wat beter en had ik meer tijd tussendoor.
En dan, dan ga je voor het eerst met je tweeling de deur uit. Ik had tijdends de zwangerschap al wat opmerkingen gekregen omtrent de tweeling en ik kon me daar wel eens aan storen.
Nu de eerste keer naar buiten leek het alsof mensen me aankeken alsof ik een buitenaards wezen was. Ik kreeg vanalles voor mijn voeten gegooit. Allemaal rare en domme opmerkingen en vragen; of het een tweeling was, of ze van mij waren, dat ze zo klein waren (en wat was ik toen boos, ze waren niet klein, ze waren al ruim een kilo aangekomen!) " zeg maar nee, dan krijg je er 2" is wat ik ook (te) vaak heb gehoord! (wie zegt dat ik geen kind wilde!?) en zo nog meer van die opmerkingen en vragen. Het went enigzins wel, maar zelfs nu kan ik nog geirriteerd raken wanneer mensen mij zo aanspreken en me nakijken.
Ook hebben mensen de neiging om zomaar aan je ukkies te zitten, alsof ze een vrijstelling hebben omdat het 2 kinderen zijn die in de kinderwagen liggen en dat ik toevallig wat jonger ben dan de gemiddelde moeder. En wanneer je daar dan iets van zegt, ben je volgens hun ook nog brutaal!
Oke, even verder waar ik gebleven was.
Met 6 weken sliepen mijn engeltjes snachts door. Ik was dolblij dat ik nu weer iets langer kon slapen. Ik had inmiddels meer handigheid in het verzorgen van de meiden gekregen en ik zat al helemaal in mijn ritme.
Tijdends controle in het ZH kreeg ik te horen dat de meiden te snel gegroeit waren (het zou ook eens goed zijn)
Met een week of 6-7 heb ik de meiden op hun buik in bed gelegd. Jacqueline huilde terwijl ze net de fles had gehad, geboerd had (zij kon er heel slecht tegen als een boertje vast zat, en dat heeft ze nu nog trouwens) en ze had een schone luier. Ik heb haar toen op haar buik gelegd en ze was rustig, dat heb ik zo nog 2x gedaan en daarna legde ik haar standaard al op haar buikje. Silvana begon niet veel later met huilen 'om niks', ook op de buik gelegd en ook zij was dan rustig. Uiteraard kreeg ik van alle kanten te horen dat ik dat niet mocht doen en dat dat slecht was ivm wiegendood, maar mijn kinderen waren wel rustig en leven nu 2 jaar later nog altijd.
7,5 week na de geboorte ben ik weer aan het werk gegaan.