De geboorte van ons meisje.
De geboorte van Sofie
In de nacht van vrijdag 15 op zaterdag 16 juni 2001 braken ’s nachts om 00.45 mijn vliezen terwijl ik rustig op de bank lag te slapen, ik merkte het op het moment dat mijn man me wakker maakte, hij ging nog even een laatste rondje met de honden wandelen, ik dacht hè wat vreemd, ik doe het in mijn broek en gelijk realiseerde ik me dat dat wel anders zou voelen want dit was niet op te houden en te stoppen, wachtend op hem heb ik toch maar even het boek van Beatrijs erbij gepakt maar dat hielp me ook niet echt op weg, want daar stond in dat in 90 % van de gevallen de weeën beginnen en dat daarna pas het water breekt, tja en daar sta je dan een beetje lacherig met zijn tweetjes, moeten we de verloskundige al bellen of mocht dat in dit geval niet ??
Nou toch maar gebeld en ja hoor een vervangster, die netjes de vraag stelt, goh is het kindje al ingedaald? En wij eeeeeehhhhh, geen idee, nou dan kwam ze toch maar even langs want als het niet was ingedaald moest ik naar het ziekenhuis en anders kon ik nog rustig gaan slapen, omdat ik nog geen weeën had, terwijl deze vrouw onderweg was kwam gelukkig onze eigen verloskundige weer in dienst, die kwam dus gezellig om 2.00 uur ’s nachts aan de deur, nou ga maar nog even lekker slapen, bel me maar om 9.00 ’s ochtends was het advies dan zien we wel of de weeën spontaan komen of dat er toch een weeënopwekkend middel word toegediend. Spannend hoor, binnen nu en 24 uur moest het beginnen in verband met de gebroken vliezen.
Om 3.00 uur ‘snachts begon er lichtelijk wat te rommelen in mijn buik dus ik dacht misschien toch nu spontaan? Heb nog geslapen tot ongeveer 4.00 uur maar wist het toen zeker, dit zijn weeën, ze kwamen echt in golven maar waren zeker goed op te vangen, niet superkrachtig. Om de 15 minuten ongeveer, ik dacht nou laat mannetje nog maar even lekker slapen , die kan zich beter straks pas druk gaan maken, om 9.00 de verloskundige weer gebeld en daar kreeg ik van te horen dat ik pas weer kon bellen als de weeën om de 3 minuten kwamen twee uur lang, dus lekker met zijn tweeën op de bank gehangen en onder de douche de weeën opgevangen en rond 14.00 uur belde de verloskundige zelf alweer op, toen kwamen de weeën ongeveer een uurtje lang om de 3 minuten, ze kwam langs en de ontsluiting was 5 cm dus wij met zijn tweeën de auto in en naar het ziekenhuis want een thuisbevalling zag ik zelf helemaal niet zitten.
Daar aangekomen weer de weeën opgevangen onder de douche, vanaf 17.00 uur was er 9 cm ontsluiting maar het laatste randje wilde niet weg, vanaf 17.45 mocht ik dan eindelijk gaan persen maar het lukte maar niet om dat randje ook weg te krijgen, iedereen bleef rustig maar ik zag het 1.5 later echt niet meer zitten, dat kind zat vast en goed ook, de dienstdoende gynaecoloog werd opgeroepen en heeft haar uiteindelijk met de vacuümpomp eruit getrokken terwijl de verloskundige zat te duwen op mijn buik en ikzelf moest persen, dit waren wel de ergste uren van de bevalling, de eerste 17 uur zijn me achteraf meegevallen maar ze hadden me nooit zolang moet laten persen pffffff.
Gelukkig voor mij en Sofie zijn we in het ziekenhuis bevallen want zonder hulp was Sofie nooit ter wereld gekomen op de natuurlijke wijze want ze lag in een zogeheten Kruinligging dus met het gezichtje de verkeerde kant op, de bocht langs het bekken is in die houding dus niet zelf te nemen, achteraf is dat randje ontsluiting wat niet weg wilde al een van de symptomen van een kruinligging of achterhoofdligging, maar ja, daar had niemand rekening mee gehouden , de rest ging namelijk voor een eerste kind erg snel en was te doen, al deed het gemeen zeer!!
Om 19.53 uur op zaterdag 16/06/01 is ze dan geboren en waren we superblij en gelukkig met ons meisje Sofie. 3620 gram en 51 cm, Sofie werd gecontroleerd door de vk en ik werd gehecht door de gynaecoloog want er was toch het nodige ingeknipt , de volgende dag werd Sofietje gekeurd door de kinderarts en ik kreeg nog een anti rhesus prik en toen mocht Papa ons mee naar huis nemen om van onze kraamtijd te gaan genieten.
Ik kijk met gemengde gevoelens terug op deze bevalling, op zich was alles te doen maar ojee dat persen, dat hoop ik toch de volgende keer iets sneller te doen !