Hallo,
Heeft iemand van jullie wel eens adoptie overwogen? Zo ja, wat is jullie motivatie? Ik denk er tegenwoordig erg veel over na. Niet omdat ik zelf geen kinderen kan krijgen, ik heb er namelijk twee (dochters). Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dat wilde. Op mijn 18de was het ook één van de eerste onderwerpen waar mijn huidige man en ik het over hadden.
Ik zou heel graag nog een kindje willen, alleen wil ik niet nog een kind op de wereld zetten. In eerste instantie omdat ik daar emotioneel en lichamelijk niets voor voel, in tweede instantie zie ik hoeveel kinderen in de wereld wees worden waarom zou ik dan nog een verwend nestje voortbrengen? Klinkt wat heftig misschien, maar willen zorgen voor een kind wil niet zeggen dat dat per sé je eigen kind moet zijn. Tenminste dat geldt voor mij.
Ik krijg veel negatieve reacties op deze wens c.q. gedachte over adoptie. Mensen zien meestal alleen de negatieve kanten en waarschuwen voor de problemen die je met een geadopteerd kind kunt krijgen. Maar de goed dingen wegen toch veel zwaarder? Als je helemaal geen obstakels in je leven wilt, moet je helemaal geen kinderen nemen. Mijn eigen kinderen plak ik soms ook liever achter het behang. Ik besef mij heel goed dat je je bijzonder goed moet voorbereiden, maar daar heb je dan ook uitgebreid de kans voor. In de periode voorafgaand aan het daadwerkelijk opnemen van een kind, zou je drie eigen kinderen kunnen krijgen ;-)
Door deze negatieve reacties heb ik vaak gevoel dat ik me moet verdedigen. Moet uitleggen waarom ik dat wil. Maar eigenlijk weet ik het ook niet precies, het is een gevoel dat sterk aanwezig is en niet volledig rationeel te benaderen valt. Maar misschien is het egoistisch en doe ik het om een "geweldig en bewonderenswaardig mens" te worden. Dat denk ik overigens zelf niet, het gevoel lijkt heel oprecht en juist.
Lopen meer van jullie met dit gevoel rond en twijfelen of zij hier ook daadwerkelijk iets mee moeten doen?
Groeten, Nikki