Op mijn 17e kwam ik erachter dat ik zwanger was. Lees maar gauw het verhaal, dan zul je zien dat niets onmogelijk is!
Liefs ellen
Tja hoe zal ik hier eens beginnen?!
17 Jaar was ik toen ik erachter kwam dat ik zwanger was! Gos, wat was dat schrikken zeg?? Echt, je bent dan nog zo jong, je bent net bezig met je toekomst plannen, welke richting ga ik op met mijn studie, eindexamen etc... misschien zelfs wel op kamers!
Nadat ik een keer niet ongesteld was geworden (wat voor mij niet echt vreemd was) voelde ik dat er allemaal rare dingen aan het gebeuren was in mijn lichaam! Er ging niet direkt een belletje rinkelen, omdat ik ook nog maar 1X met mijn vriendje naar bed was geweest!
De tweede maand wachten op mijn ongesteldheid, weer niets.... ik werd wat onzeker! En bang tegelijk! Want stel je nu toch eens voor dat je zwanger bent op je 17de, maar dacht nog: "zoiets overkomt mij niet!"
De derde maand, mijn borsten groeiden wel erg snel, en ik zat helemaal niet lekker in mijn vel...... was snel moe en kreeg al een beetje een vermoeden van wat er met mij aan de hand kon zijn! Maar ik wilde het voor mezelf gewoon niet geloven! Ik zat duidelijk alles te ontkennen, maar diep van binnen wist ik dat er iets in mij groeide, ik weet niet zo goed wat dat precies is maar ik wist gewoon dat het zo was!
Mijn ouders zeiden tegen me dat ik eens naar de dokter moest gaan omdat ik zo wit zag, mijn moeder dacht aan ijzertekort! Ik wist wel beter! Maar ik zei niets! Ik vertelde alleen maar dat ik me gewoon wat grieperig voelde en dat het wel weer overging, er waren tenslotte veel meer kinderen ziek uit mijn klas!
Dit verhaal wist ik nog een maandje te rekken en toen waren mijn ouders het zat! (Ze hebben zelfs gedacht dat ik kanker ofzo had!)Ik werd naar de dokter gestuurd en daar ging ik met lood in mijn schoenen....
In de wachtkamer duurde het echt eeuwen voordat ik aan de beurt was! @#%$, het belletje van de volgende patient ging en dat was ik! Er zat verder niemand meer in de wachtkamer! Pfff ik weet nog goed hoe lang die gang was naar de spreekkamer! 
ol
In mijn hoofd maalde steeds: "ik laat het kindje niet weghalen!" en "mijn ouders doen me wat!"
"Zo" zei de dokter: "je voelt je de laatste tijd niet zo lekker?" De normale vragen stelde hij achter elkaar aan: "Ben je vaak moe?, eet je wel goed? spuug je? "
Dat was 5 minuten en toen hield ik het niet meer! Ik zei: "dokter ik weet wel wat er met mij aan de hand is!, ik ben ZWANGER!!"
Tot mijn grote verbazing bleef hij erg kalm! Hij legde zijn kladblok weg keek mij aan en vroeg: "Hoelang denk je dat je zwanger bent?" Ik zei: "ik zou het echt niet weten, ik denk zelf zo'n maand of vier!" De dokter: "zal ik even kijken hoever je bent!??" Aan mijn buik kon hij voelen dat het kindje wat in mij groeide al 5,5 maand groot was! Zo wat schrok ik zeg! Nog 3,5 maand en het zou geboren worden!
De dokter gaf mij wat alternatieven maar ik zei: "ik wil het kindje graag houden!" Hij heeft mij toen naar huis gestuurd met wat ijzertabletten en we hebben de afspraak gemaakt dat ik 1 week later terug zou komen, omdat ik het toch echt aan mijn ouders moest vertellen! Zo wat zag ik daar tegen op!
Dus nog steeds met lood in mijn schoenen weer terug naar huis gegaan. 's Avonds met mijn vriend overlegd wat we nu precies moesten doen?! We besloten om het eerst aan zijn ouders te vertellen en dan pas aan mijn ouders, want als mijn ouders mij dan het huis uit zouden zetten ik in ieder geval bij hun terecht kon!
's Middags, zijn beide ouders waren thuis, zijn we naar zijn huis gegaan! En we hebben het daar verteld, ze waren erg overstuur! Ook gezegd dat mijn ouders het nog niet wisten en dat ik dat zelf wilde vertellen! (Ik heb hier eigenlijk niet zoveel over te vertellen omdat ik niet echt goed kon opschieten met ze!)
's Avonds zijn we naar mijn ouders gegaan en hebben we het daar verteld, (mijn vader had die jaar daarvoor net zijn eerste hartaanval gehad, dus ik dacht dat ie het einde van de avond niet zou halen!) toen ik het verteld had, is mijn vader in de war weggelopen en mijn moeder heeft allen maar geroepen: hoe kan dat nou? Hoelang ben je zwanger? Bijna 6 maand? Waar zit dat dan? Mijn vriend is toen weg gegaan en ik bleef alleen met mijn moeder achter. Ik wou nog op mijn vader wachten maar mijn moeder zei: "ga maar op bed hij moet tot bezinning komen!"
Dus ik ben naar boven gegaan wassen, tanden poetsen.... en toen hoorde ik de buiten deur. Mijn vader was thuis gekomen.
Voetstappen op de trap, ik kreeg helemaal de zenuwen ik dacht: "Nu zal je het zien, ik kan mijn koffers pakken!" Mijn deur ging open en mijn vader sloeg zijn armen om mij heen en zei: "Je bent mijn dochter en ik hou van je! We komen hier samen wel uit!" Zo wat heb ik toen gehuild zeg!
Samen hebben we zo'n 10 minuten stilzwijgend in elkaars armen gestaan.
En heel langzaam hebben we het met z'n allen geaccepteerd dat ik een kindje kreeg! Ik had nog maar 3 maanden te gaan en er moesten nog behoorlijk wat dingen geregeld worden! Mijn broertje van toen 10 jaar vond het helemaal te-gek, op zijn tiende oom worden! We moesten nog een babybed hebben en alle spullen die je nodig hebt voor een klein kindje!
19 mei,2 Dagen voor de uit gerekende datum!
Ik ga om 10 uur op bed, knallende koppijn! Ik denk nog als ik maar geen hoofd pijn heb als ik moet bevallen! Ik ging in die tijd vroeg op bad want ik schreef elke avond in mijn dagboek! En in mijn dagboek zie je op 19 mei: "oeh ik voel wat, zouden dat weeen zijn? Neeh, toch?" En dan schrijf ik weer een stukje over wat er die dag gebeurt was en dan staat er weer: "Nou zeg, volgens mij is de bevalling begonnen ik voel het weer!"
Toch maar weer naar beneden gegaan en samen met mijn ouders geklokt! Ze kwamen al snel om de vijf minuten, het ziekenhuis gebeld, kom maar langs (het was een half uur rijden naar het ziekenhuis) en dan kijken we of het doorzet!
Mijn vader had mijn vriend gebeld, die lag ook al bed, en had de volgende dag een examen.... die kwam er ook aan, mijn moeder zou ook bij de bevalling zijn. Dus we zijn toen met z'n vieren in de auto gestapt, mijn broertje bleef slapen bij de ouders van mijn vriend.....
Vreselijk zeg, zo'n lange autorit als je gaat bevallen! Pfffff Eenmaal in het ziekenhuis zeiden ze: "nou het kan nog wel een poosje duren hoor dus je mag nog wel naar huis gaan."Nou mooi niet! Ik wou niet die rit nog twee keer meemaken die nacht! Eerst weer terug en dan weer naar het ziekenhuis! Dus ik kreeg een kamer, het was inmiddels zo'n 01.30 uur!
Het kindje had wat vruchtwater binnen gekregen dus moest ze zo'n elektrode op haar hoofdje en werd ze goed in de gaten gehouden! Maar het ging allemaal goed, er was 1 ding: ik kon niet goed de weeen opvangen dat kon ik alleen maar op mijn zij en zo ben ik dus ook bevallen! Om zeven uur 's morgens precies op 20 mei werd Anneke Bonnie Anieck geboren!
Helemaal gezond! Ik was ingescheurd en werd gehecht. Maar ik was zo moe, dat ik haar heb bekeken, gevoeld en geroken en direkt na het hechten in slaap ben gevallen! Ik mocht toen nog een week in het ziekenhuis blijven om het verzorgen van een baby te leren... ik was tenslotte net 18 geworden dus zoveel weet je er dan ook niet van!
Ik was blij dat mijn moeder bij de bevalling was, mijn vriend ging steeds naar buiten "peukkie" roken. En mijn vader zat in de wachtkamer! Het waren emotionele maanden voor ons maar onze band is er wel sterker door geworden!
Die gaat echt nooit meer stuk!
Ik hoop dat als er andere kinderen zijn die zich ook erg onzeker voelen omdat ze zwanger zijn geworden, hier een leer uit kunnen trekken... Vertel het gewoon, het is niet goed voor het kindje als je niets verteld. ik heb bijna 6 maanden met een baby in mijn buik gelopen en mijn normale kleren aangehouden dus mijn lichaam kreeg van mij geen kans om te groeien. Pas toen ik het verteld had, moest ik andere kleren aan en van de ene op de andere dag groeide mijn buik!
Neem wie dan ook in vertrouwen! Als ik het over mocht doen zou ik het zeker eerder verteld hebben!
Heel veel liefs ellen